Izih-Deer-Kam

Toen ik jong was had ik al een grote voorliefde voor de natuur. Naarmate ik ouder werd ontdekte ik de Grote Moeder via de wicca-stroming en op mijn elfde jaar wijdde ik mij aan Haar toe. Ze inspireerde mij en gaf me een diep gevoel van Zijn door de cyclus van de natuur. Ik kon me overgeven aan de veranderingen, in mijzelf en om mij heen. Van Haar leerde ik het wiel overstijgen, in het midden te staan.

Tijdens mijn pubertijd raakte ik die verbondenheid helemaal kwijt door een aantal nare gebeurtenissen. Ik dwaalde als een zoeker door de wereld, op zoek naar mijn ik, mijn identiteit in deze kluwen, deze wirwar aan indrukken. Volledig in beslag genomen door mijn hoofd. Denken, kennis, presteren, kracht zonder kwetsbaarheid, rationaliteit, analyseren... Ik had geen besef van mijn menstruatiecyclus meer want ik slikte de pil, ik had geen idee van mijn prachtige vrouwenritme dat identiek was aan de cirkel van leven en de Maan. De natuur was ik kwijt want ik woonde in de stad, ik dronk, rookte en ik ging elk weekend feesten. Ik vond mijzelf niet, in tegendeel; ik raakte mijzelf hierdoor alleen maar meer kwijt..

Later ging ik me toch weer verdiepen in de natuurreligie en mythologie van deze streken; van Nederland en Noordwest-Europa. Ik ontdekte het heidendom en ik kwam in aanraking met de Matronen en de godinnencultus, de religie van de inheemse Europeanen.
Ik begon de symbolen te herkennen in de religie van mijn voorouders, van rendierjager tot het christendom. Door de boeken van Marija Gimbutas en Annine van der Meer leerde ik opnieuw de Godinnentaal herkennen, Haar verborgen taal weer lezen.
Dit alles gaf mij een ontzettend groot gevoel van thuiskomen, van herkenning, bij Haar hoorde ik, Zij was het die mij altijd geroepen had, hetzij fluisterend maar dwingend, al toen ik zo jong was... En als een zaadje dat zich in mij plantte op de vooravond dat mijn vader stierf en wij samen planeet Venus in de hemel zagen schijnen, zo fel als een baken zoals mijn vader het omschreef, zo begon mijn transformatie. Toen hij stierf, stierf er ook iets diep in mij...en tegelijkertijd werd ik herboren, door de Vrouwe aan de hemel, zo voelde het, de Donkere Doodsdame. Een intens mystieke ervaring die ik enkel door poëzie enigszins kan omzetten in woorden.
Ik was helemaal leeg, onttrokken aan enig idee van identiteit, en het was toen dat ik weer thuiskwam en alles langzaam weer in elkaar begon te passen...
Ik was weer wie ik was, wie ik zijn moest, de mist trok op, ik stopte met mijn haar te verven, met roken en met drinken en ging in mijn vaders huis wonen in de polders, weg van de stinkende stad met al haar lawaai; eindelijk stilte. Rust. Letterlijk en figuurlijk thuiskomen op mijn geboortegrond.
Vervolgens kreeg ik last van onverklaarbare angsten en hartritmestoornissen. De dokters zeiden dat er niks mis was en ik wist mijn spontane angsten voor allerlei dingen ook niet te verklaren. Een jaar lang heb ik gekwakkeld met deze fysieke en mentale klachten, tot ik mijn oude baan opzei en me toewijdde aan spiritueel werk en sjamanisme. Vanaf toen werd alles rustiger en verdwenen de klachten.

Moeder Aarde heeft het momenteel zwaar te verduren door onze manier van leven. Dit kan zo niet langer doorgaan, we bezorgen haar en haar schepsels veel leed. Het is mijn missie om niet alleen mensen te helpen zich met eigen ziel en het vrouwelijke te laten verbinden om zo persoonlijk meer in balans te komen, ook onze Moeder Aarde heeft onze hulp nodig. De boodschap dat wij één zijn achter alle vormen, dat er een bron is waar wij allen vandaan komen, hebben wij op dit moment zo hard nodig om te beseffen dat wat we elkaar en de Aarde aandoen, we ook onszelf aandoen.
Het is mijn diepste wens dat we opnieuw leren dat we allen met elkaar verbonden zijn en we deel uitmaken van de natuur, in plaats van erboven staan. Ik wil eraan bijdragen dat de mensen om mij heen zich bewust worden van de liefde die van deze eenheid uitgaat en dat zij beter nadenken over hun manier van leven in relatie tot anderen, zichzelf, de dieren en onze prachtige planeet.

Ik ben werkzaam binnen de traditie van Spirit of Wolf en ben ik persoonlijk leerling van Shaman Morsuk. Deze traditie komt uit Chakassië, Siberië maar mag met recht Klassiek of Traditioneel Sjamanisme genoemd worden. Ik werk ten alle tijden met de Nederlandse geesten, voorouders en andere geesten - ondanks dat ik werk binnen bovenstaande traditie. Dit bijt elkaar absoluut niet.

We moeten de taal van de natuur weer leren spreken. Niet alleen de Laaglandse tradities en het heidendom, maar ook Europa en al onze voorouders. Wij, nazaten, kunnen dit doen. Niet alleen de taal van de natuur, maar ook van de liefde en de eenheid. Wij komen uit dezelfde bron van Oorsprong, alle mensen op aarde, wij zijn broeders en zusters. Laten we de eenheid in verscheidenheid vieren. Laten we elkaar in liefde omarmen.

Witte Wegen gewenst!

- Izih-Deer-Kam, 2023